Zelzelelerin Üzerinden İki Ay Geçti.

Haber: EMRE SERCAN İKE/ Kamera: DURSUN ALKAYA

Kahramanmaraş’ta 6 Şubat’ta meydana gelen iki büyük zelzelenin üzerinden iki ay geçti. Zelzeleden en çok etkilenen Antakya’nın Defne ilçesinde yaşayan depremzedeler yardımların kâfi olmadığına dikkat çekti. Depremzede Fuat Mum ise, “Sıcak geliyor, sıcak basıyor. Şimdiden sivrisinek başladı. 10-15 gün sonra bu sıcakta nasıl yaşayacağız bu çadırların altında?” dedi.

Kahramanmaraş merkezli sarsıntıların üzerinden iki ay geçti. Antakya’nın Defne ilçesine bağlı Meydancık mahallesindeki depremzedeler, yardımların hala kâfi olmadığını söyledi. Depremzede Fuat Mum, yaşadığı süreci ANKA Haber Ajansı’na anlattı. Mum, şunları söyledi:

“KAVGAYLA ÇADIR, ERZAK ALDIK”

“Deprem oldu bize soran yok. Zorla, arbedeyle çadır aldık. Zorla, arbedeyle erzak aldık. Üç aydır aylık almıyorum. Ben taban fiyatla çalışıyordum, sigortalıydım. Düştüm ayağım gitti, diz kapağım değişti. Daha bir yardım almadım. Bir 10 bin lira işte mesken için mi, bilmem ne için verdiler ondan hariç 1 lira almış değilim. Daha battaniyelerin üstünde yatıyoruz. Yani yatacak yatağımız yok. Meskenin içinde, duvarlar yıkılmış, tamam ihtar veriyorlar, ‘eve girmeyin’ girmiyoruz. İki de bir tekrar sallanıyor. O endişeden ötürü konuta giremiyoruz. Çadırın içine bak, git çek çadırın içini çek, battaniyelere yatıyoruz. Çadırda nasıl yaşayacağız, 10-15 gün sonra? Sıcak geliyor, sıcak basıyor. Şimdiden sivrisinek başladı bizim burada… Yarın 10-15 gün sonra bu sıcakta nasıl yaşayacağız bu çadırların altında? Konteyner kent yapmış, ben buramı nasıl bırakıp da konteyner kente gideceğim? Meskenim az hasarlı… Bir sürü problemler var.

“SORUN ÇOK ANLATACAKSAK AKŞAMA KADAR BİTMEZ”

Şimdi suyu kestiler artık su dağıtmıyorlar. Nereden su getirip de zati paramız yok. Çalışıp da yaşıyorduk, artık iş de yok iş yeri de yıkıldı. Paramızı da vermiyorlar. Meseleler bunlar yani, sorun çok anlatacaksak yani akşama kadar bitmez.

“YETKİLİLER GELDİLER, TUTANAK YAZDILAR SONRA NE GÖRDÜK NE TELEFON AÇTILAR”

Yetkililer geldiler. Bir sürü tutanak yazdılar. Ondan sonra ne gördük ne telefon açtılar ne de yardım geldi. ‘Yardım yapacağız’ dediler. ‘Yardım göndereceğiz, muhtara söyleyeceğiz’ tamam ufak tefek şeyler getirdiler lakin kâfi değil. Artık bir tane konut tüpü değiştirdiğin vakit 350 lira… 350 lirayı koymak için nasıl, benim için değil yani herkes için geçerli bu kelamlar parayı nereden getireceğiz? İş alanı var mı artık Antakya’da? Yok. Burayı terk edip diğer vilayetlere mi gidelim çalışmak için? Değil. İkinci sorun Antakya’nın halkı mesela burada yüzlerce taşıma araçları var minibüslerden tut kamyonlara kadar. Niçin dışarıdan müsaade verip de getirdiler bu vinçleri, bu taşıma araçlarını? Bizim halkımız burada aç kaldı. O işi de yapmaz oldular. Yani birkaç kuruş kazanıyorlardı arkadaşlar o işi de yapmaz oldular.

“İÇME SUYUMUZ YOK, KESTİLER ARTIK DAĞITMIYORLAR”

Aynı yerde sayıyor. Ne ilerleme var. Gerileme var ilerleme yok. Birinci günlerde birkaç kuruş vardı cebimizde, gidip ekmek getirdik, gidip zerzevat meyve getirdik. Artık yok. Yok kardeşim yok cepte para kalmadı. Bunu devlet duysun fakat yok. Seçim yaklaşıyor. O diyor, ‘seçimden sonra’ o diyor, ‘seçimi ben kazanayım yapacağımı aslında yapacağım’ Buradaki beşerler için gereksinimlerini devam ettirsinler. Birinci başta söyledim sana içme suyumuz yok. Artık de kestiler artık dağıtmıyorlar. Bu millet nereden içecek? Ben kendimi kastediyorum. Ben gidip de su alamam 15 kişilik bir aileyim.”

Depremin büyük yıkıma yol açtığı Antakya’nın Defne ilçesi Meydancık mahallesindeki bir başka depremzede Mehmet Heyba ise, tıpkı komşusu üzere yardımların yetersizliğinden kaygı yanarak şunları söyledi:

“BENİM MESKENİM BURADA BEN KALKIP DA ÇADIR KENTE YERLEŞEMEM”

“Hatay halkı hepsi göç etti. Hatay halkının yüzde 40’ı göç etti. Geri gelmeleri için, Hatay bizimdir yani, biz kalkıp da diğerine bırakamayız. Benim konutum burada, ben kalkıp da çadır kente yerleşemem yahut da kalkıp da mesela diğer bir ile gidemem ben buranın insanıyım. Niçin bırakıp gideyim ki? Hatay halkı geri gelsin. O da devlet o imkanı sağlayacak. Şu konutta mesela şu an oturulmaz. Devlet bana diyor ki, ‘senin konutun yıkılmış tamam, gel form doldur, en azından konteyner mi istiyorsun, konut kirası mı istiyorsun’ biz tercihimizi konteynerden yana yaptık fakat sonradan duyduk ki o da verilmeyecek. ‘Ya konteyner kente gideceksin’ diyor ya da, ‘kendi imkanlarınla bir şey yapabilirsen yap’ biz şu anda beklemedeyiz. Yani ne önümüzü açıyorlar. Devlet bu yıkacak kararı almışsın gel yık arkadaş… de ki bana, ‘sen bu konutu şayet imkanın varsa konteyner mi yapacaksın kendi imkanlarıyla yapacaksan kuralı şudur bu işin’ kurallarını söyle biz kurallarına nazaran yapabileceksek yapalım. Onda da aydınlatma yok. Hiç kimseyi aydınlatmıyorlar. Jandarmaya diyorum ki, ‘nedir bu işin kuralı nedir, bunu imzalıyorum da’ diyor ki, ‘bize bu türlü söylendi hiçbir bilgi verilmedi’ Mesken kirasını farz et kabul ettim. Konut kirası nasıl olacak? Onu da bilmiyoruz. Muhtara soruyorum, haklı olarak muhtar da diyor ki, ‘bizi hiç aydınlatmadılar, bu bahiste bilgi verilmedi.’

Yani herkes şaşkın durumda herkes mağdur lakin şu an bakıyoruz etrafımıza öbür vilayetlerde herkes seçim havasına girmiş gidiyor. Sarsıntı unutuldu gitti. Halk unutuldu gitti. Bizim gündemimiz, seçim umurumda değil. Şu an biz hayat uğraşı veriyoruz. Herkes için güllük gülistanlık hayat olabilir öbür vilayetlerde 11 ilin haricinde diyelim lakin burada hayat o denli değil. Hayat, gelip yalnızca dolaşıp havadan insanlara bakmak yetmiyor. Yani birebir gelip insanları dinleyip insanların yaşadıklarını yaşamak gerekiyor ki onları anlamak için fakat bunu yapabilecek insan göremiyoruz biz maalesef…”