Zelzelede 25 yakınını kaybeden afetzede, yardım dağıtımlarına takviye oluyor

Kahramanmaraş’ta 6 Şubat’ta meydana gelen sarsıntılarda 25 yakınını kaybeden müftülük işçisi Veli Ay, afetzedelerin gereksinimlerinin giderilmesine takviye olarak acısını unutmaya çalışıyor.

Kahramanmaraş Müftülüğünde vazifeli eğitim uzmanı Ay, zelzelede yeğeni, kayınvalidesi ve kayınbiraderinin de ortalarında olduğu 25 yakınını kaybetti.

Ay, akrabalarını defnettikten sonra kendisiyle birebir yazgısı paylaşan depremzedelere takviye olmak için işinin başına döndü.

Depremin akabinde kente gelen manevi takviye takımlarının koordinesini yapan Ay, Türkiye Diyanet Vakfı aracılığı ile gelen yardımların da muhtaçlık sahiplerine ulaştırılmasına katkı sağlıyor.

“İnsanlara yararlı olmak farklı moral ve güç oluyor”

Veli Ay, AA muhabirine, zelzelede herkes üzere ağır bir imtihandan geçtiklerini söyledi.

Depremin akabinde eşi ve çocuklarıyla konuttan çıktığını belirten Ay, “Depremin birinci anında kendi imkanlarımızla yaralılarımızı çıkartmaya çalıştık, hastanelere götürdük.” dedi.

Ay, alanda takviyeye muhtaçlık olduğu için vazifesinin başına döndüğünü söz ederek, “Birçok meslektaşımızın yakınları vefat etmişti, ‘artık ağlayıp bir tarafa çekilmektense, insanlara nasıl yararlı olabiliriz?’ diye düşündük. Cenazelerin defin süreçlerinin akabinde birinci günden itibaren vilayet dışından gelen takımları yönlendirip, onlara rehberlik ettik.” diye konuştu.

Depremden sonra kendi acısını unutup insanlara takviye olmaya, moral vermeye çalıştığını anlatan Ay, “Rabbim bize o denli hoş metanet veriyor ki ‘Kalan insanlarımıza nasıl yardımcı olabiliriz, onları nasıl ayağa kaldırabiliriz?’, onun sıkıntısında olduk. 25 yakınımızı kaybettik fakat güçlü olmaya çalıştık. Bu büyük imtihandan milletçe inşallah yüzümüzün akıyla çıkmayı Rabbim bize nasip eylesin.” sözünü kullandı.

Ay, herkesin zelzeleden ders çıkartması gerektiğini lisana getirerek, şunları kaydetti:

“İnsanlara yararlı olmak başka moral ve güç oluyor. Eşim yalnızdı, ben ona dayanak olmak dururken daima alandaydım. Her yaptığım düzgünlüğün, vefat edenlerimize dokunduğunu hissettim. İnsanlara yardım etmek o kadar keyifli ediyor ki beni ölen yakınlarımı unuttum, ‘Onlar cennette gitti’ deyip çalışmaya çaba ediyorum. Bütün insanlığın yardımına koşunca, çadır kentte bir çocuğu sevmek, manevi danışmanlarımızı yönlendirmek bana uygun geliyor. Çadır kent ve konteyner kentteki insanların keyifli olması bizi de çok keyifli ediyor, acılarımızı bir nebze olsun hafifletiyor.”