Şehit astsubayın anıları, eşi ve kızlarının kurtulduğu enkazın altında kaldı

VEYSEL ALTUN/FATİH MEHMET KÜRKÇÜ – Şehit Jandarma Astsubay Adil Kozanoğlu’ndan kalan anılar, Kahramanmaraş’ta 6 Şubat’taki zelzelelerde yıkılan, eşi ve kızlarının kurtulmayı başardığı konutun enkazı altında kaldı.

Türkoğlu ilçesi Kırsal Akçalı Mahallesi’nde, Niğde’nin Ulukışla ilçesinde 20 Mart 2014’teki terör saldırısı sonucu şehit olan Adil Kozanoğlu’nun isminin verildiği caddedeki, şehidin ailesine ilişkin dört katlı mesken Kahramanmaraş merkezli zelzelelerde yıkıldı.

Şehidin eşi Elif Kozanoğlu ile kızları 11 yaşındaki Irmak ve 10 yaşındaki Belinay Kozanoğlu enkazdan kendi imkanlarıyla çıktı.

Elif Kozanoğlu, AA muhabirine, hayallerinden biri olan konutu yaptırmaya eşi şehit düşmeden bir yıl evvel başladıklarını söyledi.

Kozanoğlu, “Evimiz bir katlıyken eşim şehit oldu, çocuklarım o vakit küçüktü. Küçük kızım bir, oburu iki yaşındaydı. Onun hayallerini tamamlamak için kendisinin kurduğu yerden devam etmek istedim. Her vakit varlığını yanımda hissediyordum.” dedi.

Evini eşinin hayallerindeki üzere 4 katlı ve bahçeli biçimde yaptırdığını belirten Kozanoğlu, şöyle konuştu:

“Evimizin dördüncü katına eşime özel şehit odası yaptırdım. En çok da orası kıymetliydi benim için. Ne vakit canım sıkılsa, moralim bozuk olsa, kendimi makus hissetsem o odada kendimi sakinleştiriyordum. Biz üçüncü katta kalıyorduk. Sarsıntı günü soğuk olduğu için, klimalı odaya yer yatağı yapmıştım ve geç saatte uyuduk. Sabah sarsıntıyla uyandım. Kızlar yanımdaydı, kolumun altına aldım ikisini de. On saniye sonra hızlandı, kızlarla birlikte yan tarafa kaydım, büyük kızım Irmak kolumun altından kaydı beton iki kesim oldu içine hakikat gitti.”

“Canın yanıyor fakat annelik duygusu daha bir ağır basmıştı”

Evladını kaybetmekten çok korktuğunu tabir eden Kozanoğlu, şunları anlattı:

“Yüreğimde esasen bir acı var lakin insanın aklı başında, her şeyi hissediyorsun o anda. Rabb’ime şükürler olsun ki bir şey olmadı. Yalnızca orada çocuklara dua edin dedim, o an ağlıyorlar, ‘Anne biz çıkamayacağız, bizi kim kurtaracak?’, ‘Kurtarırsa Rabb’im kurtaracak bizi’ dedim. Canın yanıyor lakin annelik duygusu daha bir ağır basmıştı. Yüzümde ve bedenimde yaralar oldu, kolon sırtımdaydı, belimin ağrısından bir hafta kalkamadım lakin o anda orada hiç hissetmedim. Tek derdim çocuklara moral vermek ve korkutmamak, o kanıya sahiptim. Sonrasında büyük kızım ‘Çıkacak bir yer fark ediyorum’ dedi. ‘Bakabilecek kadar var mı’ dedim. Onu tutarak gönderdim. Ailem geldi etraftan seslerini duyuyoruz fakat kimseye sesimizi de duyuramıyoruz. Zelzele anında uğultu vardı, o ses çok korkutmuştu bizi. Irmak’tan sonra Belinay’ı gönderdim ve sonrasında ben çıktım.”