Sarsıntıda Eşi ve Üç Çocuğunu Kaybeden Hataylı Gazeteci Mahmut Şan, Bakan Koca’ya Seslendi: “Sağlık Grupları Olsaydı, Kızım İç Kanamadan Ölmeyebilirdi”

Haber: TAMER ARDA ERŞİN- Kamera: LADİN DEĞER

Hatay sarsıntısında eşini ve üç çocuğunu da kaybeden gazeteci Mahmut Şan, zelzelenin birinci günü hastanede karşılaştığı Sıhhat Bakanı Fahrettin Koca’ya “İnsanlar enkazdan çıkıyor lakin hastanede şu anda ölüyor. Bir an evvel müdahil olun, burada tedavi eden hekim yok” dediğini aktardı. Şan, “Benim kızım enkazdan çıktıktan 7 saat sonra vefat etti. Sıhhat grupları olmuş olsaydı, ölmeyebilirdi” dedi.

Hatay’daki sarsıntıda meskeni ve işyeri yıkılan gazeteci Mahmut Şan, eşini ve 7 çocuğundan üçünü de zelzelede kaybetti. İki çocuğu sarsıntı anında vefat eden Şan, kızını ise yaralı olarak kurtardı. Fakat kızı Hatice de götürdüğü ikinci hastanede, enkazdan çıktıktan 7 saat sonra iç kanama nedeniyle hayatını kaybetti.

Depremden sonra Ankara’ya gelen ve çocuklarıyla hayata tutunmaya çalışan Şan yaşadıklarını ANKA Haber Ajansı’na şöyle anlattı:

“Sarsıntı sırasında eşimle konuşurken gözüm daima tavandaydı, hangi istikamete düşecek diye hesabını yapıyordum. Eşim tarafına düştü. Eşimi çekmeye çalıştım, çekemedik. Ben de yere yattım. Allah korudu ve çıktık. Başka çocuklarım da 7 çocuğum var, eşim, oğullarım Muhammed ve Selahattin enkazın altında kalıp vefat ettiler.

“KIZIMI ENKAZDAN SAĞ ÇIKARDIM”

19 yaşında olan kızım Hatice’yi canlı olarak çıkardım. Benim telefonum ve aracın anahtarı içerideydi. 3 saat sürdü onu çıkarmak. Ayakları çok berbattı. En çok ‘Baba kurtar beni’ diyordu, kurtardık. Araç da yok. Sağ olsun orada tanımadığım bir beyefendi, yanında da bir abla vardı, o da yaralıydı. Allah razı olsun kendisinden. Onun aracı ile biz Hatay’ın bölge hastanesine gittik. Bölge hastanesine gittiğimizde çok farklı şeylerle karşılaştık. Beşerler enkazdan çıkıp, hastanede vefat ediyordu. Yüzlerce binlerce diyebilirim meyyit vardı. O anda bir tane sağlıkçıyı buldum. Sedye de yoktu. Tekerlekli sandalye de yoktu. Herkes can kaygısındaydı, yağmurdu, soğuktu. Kızımı olağan sandalyeye oturttum ve bir sandalyeye de ayaklarını uzattım. Sonra bir tabip aramaya çalıştım. Bir sağlıkçıyı getirdim, ‘Çocuğunu buradan götür’ dedi bana.

“BAKAN KOCA’YA BURADA TABİP YOK DEDİM”

Dışarı çıktım ve araç derdindeydim. Altınöz ilçesinden bir tane Allah razı olsun, Hacıpaşa Mahallesi’nden bir amcam sağ olsun, daha evvel tanıdığım, onunla karşılaştım. O vakit oğlum Mahmut ‘Baba bir çocuk var. Tanımıyorum, ölmüş. Onu nereye bırakacağımı ben de bilmiyorum. Bırakmamız lazım’ dedi. Ambulans geldi ve kuyruk vardı. Acile yetişmeden evvel. Geldiler ambulanstaki sıhhat takımı arkadaşlar ve meyyit görünce bıraktılar. Ellemediler. ‘Bari indirin, bunu bir yere koyalım’ dedim. Dinlemediler. O anda da Hatay Valisi Rahmi Doğan ve Sıhhat Bakanı Fahrettin Koca ile karşılaştım. O vakit hem vali beyefendiye hem de bakanımıza ‘İnsanlar enkazdan çıkıyor ancak hastanede şu anda ölüyor. Bir an evvel müdahil olun, burada tedavi eden tabip yok’ dedim. Sıhhat Bakanı elini omzuma koydu, ‘Kardeşim ben bunun için buradayım. Çaba ediyoruz, onun için geldim. Onu yapmak için geldim’ dedi. Bu lafı söyledikten 2 gün sora sahra hastanesi yapıldı. Sıhhat Bakanı beni gördüğü vakit hatırlar. Hatay Devlet Hastanesi, bölge hastanesinde orada sizinle görüştüm Sayın Bakanım. Sizinle orada takriben saat 9 üzereydi, sabahleyin, birinci gün 6 Şubat’ta. Ancak sahra hastanesi 2 gün sonra yapıldı. Beşerler tedavi görmediğinden ötürü binlerce insan vefat etti.

“SAĞLIK TAKIMI OLSAYDI KIZIM ÖLMEYEBİLİRDİ”

Ben amcanın otomobiline çocuğumu koydum. Salih Dinder arkadaşımın kızı ile birlikte Abdüllatif amcanın otomobiliyle Altınözü ilçesine öteki hastaneye götürdük. Altınözü Hastanesi’nde benim kızım iç kanamadan vefat etti. Alışılmış ki Allah’ın dediği olur lakin ben kızımı enkazdan çıkardıktan 7 saat sonra vefat etti. Sıhhat grupları olmuş olsaydı, ölmeyebilirdi.

“OTİZMLİ ÇOCUĞUMU TOPLUMSAL HİZMETLERE BIRAKTIM”

Bir çocuğum daha var, otizm hastası. O da ismi Mahmut, benim adım da Mahmut. O da enkazın altındaydı, Ankara’ya getirdim. Etlik Kent Hastanesi’nde tedavi gördü ve şu anda toplumsal hizmetlere bıraktım. Zira eşim ve 3 çocuğum vefat etti, öteki 3 çocuğum daha var, Mahmut’tan öteki. Hatay’daki zelzele çok berbattı. Ben çabucak sarsıntıdan yarım saat içinde kendi imkanlarımla çıktım. Beşerler sokakta, yağmurun altındaydı. Herkesin üzerinde giysi yoktu. Kimilerinde telefon vardı, ‘Arayın’ dedim ve hiç kimse 112’ye ulaşamıyordu. İnsanların reaksiyonları büyüktü, 112’yi aramaya çalışıyorlardı lakin çıkmıyordu. Arabası olan gidebiliyordu.”

“ÇIKARDIKLARINI MI KORUYACAKSIN, ENKAZ ALTINDAKİ ŞAHISLARI Mİ ÇIKARACAKSIN?”

Yaşananları “çok makûs ve zordu” kelamlarıyla özetleyen Şan, şöyle konuştu:

“Bütün çocuklarımı kendi imkanlarımla çıkardım. İki çocuğumun cesetlerini kurtarma grupları çıkardı. 3 kızımı sağlıklı biçimde çıkardım lakin onları koruyacak bir yer yoktu. Onları bir yere bırakıp öbür çocuklarımı çıkarmak için ne yapacağım? Çıkardıklarımı mı koruyacaksın yoksa enkazın altındaki şahısları mi çıkaracaksın? Bu bahis da çok zahmetliydi. O an hiçbir şey aklıma gelmiyordu, enkazın altındaki insanları. Hem çocuklarımı hem de komşumuzda abla vardı, iki kızıyla birlikte. Kızımı çıkartamazken, karşıda yan taraftaki binada bir abla vardı, sesleniyordu, ‘Yardım edin’ diye. O ablaya yardımcı oldum, çocuklarıyla bir arada. Çok şükür şu an sağlıklı durumdalar.

“SANKİ BİR RÜYAYDI”

Acı hissetmiyordum zira enkazdaki insanları çıkma derdindeydim. Artık ortadan 5-6 gün geçtikten sonra güya bir hayaldi. Çok berbattı, bilhassa çocuklarımı, eşim ve 3 çocuğumu toprağa verirken çok büyük bir acı. Anlatılacak bir mevzu değil.”

Şan, birinci 3 gün yardım gelmediğini ve sonra gelen yardımlarda da uyum olmadığını söyledi. Şan, “Yardım geldi lakin yardımı konutu olmayan, üzerinde elbise olmayan şahıslara gelmedi” dedi.

Şan, Hatay’da gazetecilik yapmaya devam edeceğini ve sarsıntıdan sonra yaşanan sıkıntıları aktarmaya çalışacağını da söz etti.