RÖPORTAJ: 90 yaşındaki usta sanatçı Kayhan Yıldızoğlu: “En büyük mükafatım, halkın bana verdiği sevgi”

Aralarında “Kara Murat” ve “Malkoçoğlu”nun da olduğu 250’nin üzerinde sinemada imparator, rahip ve kral üzere rolleri canlandıran 90 yaşındaki oyuncu Kayhan Yıldızoğlu, hayranlarının sevgisine ait “Bu o denli bir sevgi ki yollarda boynuma sarılırlar, gelip fotoğraflar çektirirler, sohbet ederler. Bir tanesi bir gün beni kırmadı. El üstünde tuttular.” dedi.

Usta oyuncu Yıldızoğlu, dolu dolu geçirdiği mesleğinin dönüm noktalarını, Şener Şen ile 3 yıl yaşadığı bodrum katını, Muhsin Ertuğrul’un Atatürk ile anısını, rol aldığı yerli ve yabancı üretimlerde yaşadığı enteresan anıları AA muhabirine anlattı.

SORU: Kayhan Beyefendi, merhaba. Efendim nasılsınız?

Kayhan Yıldızoğlu: “Merhaba yavrum. 90 yaşında, bir sürü sakatlık falan yönetim ediyorum. Allah’a şükür ayaktayım, yaşıyorum, kendi gereksinimlerimi halledebiliyorum. Çok sevgili dostum Volkan da yardım ediyor, eksik olmasın. O olmasa bu işi götüremem, doğrusunu söyleyeyim yani.”

SORU: Maşallah güzelsiniz. Öncelikle tebrik ederim. İKSV, 42. İstanbul Sinema Şenliği sinema onur ödülünüzü aldınız. Torununuz almaya gitti galiba?

Kayhan Yıldızoğlu: “Evet, sevgili torununum almaya gitti.”

SORU: Bu mükafatlar sevilmenizin, kıymet görmenizin bir ispatı olarak çok değerli değil mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “Tabii bunlar bana verilen mükafatların dönüm noktası, simgesi, işareti. Fakat temel en büyük mükafatım, halkın bana verdiği sevgi. Bu o denli bir sevgi ki yollarda boynuma sarılırlar, gelip fotoğraflar çektirirler, sohbet ederler. Bir tanesi bir gün beni kırmadı. El üstünde tuttular. Onlara son derece kalpten teşekkür ediyorum.”

SORU: Her şey karşılıklı, siz de sevgi dolu yaklaştığınız için bu hoş karşılığı daima alıyorsunuz.

Kayhan Yıldızoğlu: “Evladım onlar olmasa bizim işimiz ne? Onların sevgisi bizi yaşatıyor. Bu kadar kolay.”

SORU: Efendim mühendisi bir baba ve Giritli öğretmen bir annenin evladısınız. Yeşilköy’de eğitimci bir aile ve müzikle uğraşan 4 teyzenizle dolu bir meskende büyümüşsünüz o denli mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “Evet. Dördü de müzikle uğraşıyordu. 4 teyzem de kız olarak öldü, namus diye diye. Biz Çerkez, Gürcü’yüz. Bizde namus çok kıymetlidir. Onlar artık cennette. Kız olarak öldüler. Fahriye Teyzem o denli bir kanun çalardı ki. Evvelden olağan İstanbul kalabalık değil. Büyük ahşap meskenlerde oturuyorduk, bahçe içinde. Yazın pencereler açık. Yoldan geçenler İstiklal Marşı dinler üzere durup bu türlü ellerinde paketlerle teyzemi dinlerdi sokakta. Pencereler açık zira ses gidiyor dışarıya da. Ay ne hoş günlerdi, ne hoş günlerdi.”

“Sanat bir bütündür”

SORU: Oyuncu oldunuz, 75 yılınızı geçirdiniz sanat hayatınızda. Maşallah diyelim. Müzikle ilgili daha evvelki açıklamalarınız, “Orkestra şefi olurdum.” üzere söylemleriniz var. Müzikle ilginizde sanırım çocukluğunuzda teyzelerinizin de katkısı olmalı?

Kayhan Yıldızoğlu: “Yavrum o vakitler her meskende müzik vardı, her meskende bir yahut iki enstrüman vardı. Piyano, keman, ut, kanun falan. Her meskenden müzik sesi gelirdi. Müzik ruhun besinidir, yüksek frekanstır. Sanat bir bütündür. Şayet sanatçıysan biraz fotoğraftan de anlayacaksın. Salvador Kolu üzere ve dahası büyük ressamları tanıyacaksın. Evet, birçok klasik müziği bileceksin. Hem Türk sanat müziğinden hem klasik batı müziğinden anlayacaksın. Bu türlü ‘Ben yalnız tiyatrocuyum.’ demekle olmaz o denli şey. Sanat bir bütündür. Ben bütün senfonileri, konçertoları ezbere bilirim. Bir de Türk sanat müziğini çok âlâ bilirim. Son vakitlerde çıktı, bağırsak ameliyatı üzere, güya kapıya parmağını kapıya sıkıştırmış üzere ağlamalar, sızlamalar. Türk folkloru çok zengindir. Şu hoşluğa bakın yani bunların pahasını bilmiyoruz. ‘Uzun ince bir yoldayım. Gidiyorum gündüz gece, Bilmiyorum ne haldeyim? Gidiyorum gündüz gece.’ Bunun manasını bilmiyorlar. Ozan iki yolda yürüyor. Çift kapılı handayım ne demek biliyor musunuz? Han, dünya. Kimse handa temelli kalmaz. Bir kapısından doğarak girer, bir kapısından ölerek çıkar. Şu sembolün hoşluğuna bak. Artık sesim bu türlü olunca, bir karga müzik söylüyormuş üzere oluyor.”

SORU: Aman efendim rica ederim, hiç o denli şey olur mu? Lütfen söyleyin.

Kayhan Yıldızoğlu: “Yani semboller zenginlik. Dur bakayım aklıma geldi türkü söyleyeyim: ‘Mecnunum Leylamı gördüm. Bir defacık baktı da geçti./ Sandım ki seher yıldızı/ çarptı beni, yaktı geçti.’ Artık şu halk müziğindeki asalete, kibarlığa, kaliteye bak. Teleme üzere kolları vardı, gerdanı bembeyazdı, sürmeli gözleri vardı, demiyor. Hayır. Sevgilisini sabahın en parlak yıldızı Sabah Yıldızı’na benzetiyor. Şavkı, ışığı beni yaktı geçti, diyor. Sembolün hoşluğuna, kibarlığına, asaletine bak. Aman o gözler, o bel, o endam, aman bilmem ne, teleme peyniri üzere beyaz gerdanlar. Hayır, bu türlü şey yok. ‘Sabah Yıldızı zannettim, ateşi beni yaktı geçti.’ diyor. Şu asaletin hoşluğuna bak ya. Artık yaptıkları şeylere bak. Ucuz, kolay, bayağı olmaz bu türlü şey.”

SORU: Annenizin size Karagöz-Hacivat şovları olurmuş, o denli mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “Yok o denli bir şey, uyduruyorlar. Ben çocuk hastalıkları, çiçek, kızamık, suçiçeği olduğum vakit annem, ben yemek yiyeyim diye oyalamak için gerçek Hacivat-Karagöz kadrosu aldı. Annem perdenin gerisinden bana oynatırdı. Ama o denli başarılı oldu ki, bu sefer mevzu, komşu toplanmaya başladı bizim meskene. Lakin bu Hacivat oynatıyordu değil. Benim annem öğretmendi, çok uygun bir Cumhuriyet öğretmeniydi. O teyzelerimden biri de öğretmendi, Mediha teyzem. Bunlar çok kıymetli insanlardı. O vakitler eğitim diğer biçimdeydi.”

SORU: Karagöz-Hacivat deyince merak ettim, bayramlarınız, ramazanlarınız nasıl geçerdi?

Kayhan Yıldızoğlu: “Bırak bayramı, hayat nasıl geçerdi? Bu türlü bir teknoloji yoktu fakat memnunluk vardı, gerçek sevgi, gerçek dostluk vardı. Merhamet en değerli şeydir. Şayet merhametin yoksa içinde, istediğin kadar namaz kıl, sen dindar bir insan değilsin. Boşuna mescitlere gidip oraları meşgul etme. Merhamet ve sevgi olacak. Bu sevgi karşılıksız sevgi. ‘Ben sana düzgünlük yaptım, sen de bana yap.’ Hayır. Yoksula fukaraya, muhtaç olanlara yardım edecek, şov yapmayacaksın. Bu yardımlar daima bilinmeyen yapılırdı. ‘Al ben sana para verdim.’ Televizyonda da ismi çıkıyor, yardım etti bu diye. Bu türlü şey olmaz. Yardımın afişi olmaz. Kapalı olarak yapılır.”

SORU: İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kent Tiyatrolarında 27 yılınız geçti değil mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “35 yıl. Her yerde yanlış yazıyorlar. Yaşım, doğum tarihim her yerde yanlış çıkıyor. 28 Mayıs 1933 benim doğum tarihim.1927 yazılıyor, 1950 yazılıyor. Yahu nereden bilgi alıyorlar? Nasıl muhabir bunlar? Dünyadan haberleri yok.”

SORU: 35 yıl çok uzun bir devir. Neler yaşadınız bu vakit diliminde?

Kayhan Yıldızoğlu: “35 yıl yalnızca Kent Tiyatrosunda değil, özel tiyatrolar da var bunun içinde. Yani, hepsi birden var. Ortalarında Büyük Behzad’lar (Behzat Butak) var. Artık isim saymak istemiyorum. O kadar çok değerli insanı biliyorum ki. Sonra 4-5’ini söylüyorum. Akşamleyin yatarken, ‘Ah, bak şunu da söylemedim.’ diyorum. Söylemeye kalksam hepsini, bu sefer akşam olacak. Bu kez acı duyuyorum, ay niçin onun isminden bahsetmedim diye.”

Atatürk ile Muhsin Ertuğrul’un tiyatro anısı

SORU: Röportaja başlamadan evvel Atatürk ve Muhsin Ertuğrul ile ilgili bir anıyı ve Muhsin Ertuğrul’un tiyatro disiplinini anlatıyordunuz. Röportajımızda da paylaşır mısınız?

Kayhan Yıldızoğlu: “Şimdi yavrum Muhsin Beyefendi çok donanımlı, çok kültürlü, çok temelli bir sanatçıydı ve tiyatronun bir cümbüş olmadığını anlatıyordu. Çok kıymetli eserler oynadık. Shakespeare, Dostoyevski, Marlowe’lar oynadık. Tüm klasikleri oynadık. Tiyatronun, sanatın önemli bir iş olduğunu Muhsin Beyefendi elinden geldiği kadar topluma anlatıp iletmeye çalıştı. Çok disiplinliydi. ‘Tiyatro saat 21.00’de başlar. Gelen gelir, gelmeyen ikinci perdeyi dışarıda bekler. O denli oyunun yarısında, ben geldim. yok o denli şey. Bu bir disiplin, bir terbiye, milletlerarası kültür olayıdır.’ kaygısı. ‘Atatürk gelecek tiyatroya.’ dediler. Atatürk gecikti. Saat tam 21.00’de Muhsin beyefendi, ‘Açın perdeyi.’ dedi. Atatürk gelmiş. Muhsin beyefendi diyor ki Atatürk’e, ‘Paşam kusura bakmayın. Oyun 21.00’de başlıyordu. Ben perdeyi açtırdım. Sizi artık burada bir kahve içmeye dinlenme salonuna alacağım. Lakin ikinci perdede girebilirsiniz.’ Atatürk oyunun sonunda Muhsin Bey’e teşekkür eder. ‘Böyle bir disiplin, bu türlü bir dünya ile bütünleşme, sanata hürmet getirdiniz. Size çok teşekkür ederim.’ der.”

“Sanat önemli, emek verilecek bir olaydır”

SORU: Siz bu disiplin içinde yetişmiş bir insan olarak geçmişten günümüze gençleri, yetenekleri nasıl değerlendiriyorsunuz?

Kayhan Yıldızoğlu: “Valla yetenekli gençler, çok yeterli oyuncular var, bunu biliyorum. İnkar edemem. Lakin yüzde 80’i kendini oyuncu zanneden, kitap, gazete okumaz, müzikten haberi yok, arabesk, bağırsak ameliyatı üzere müzik dinler, heykelden haberi yok, ne Türk müziğinin ne Batı müziğinin doğrusunu bilir fakat tiyatrocu, sanatçı olacak. Bir sefer bu işler büyük yatırım problemi. Diksiyon, konuşma, bir oyunu oynarken onun bütün incelemesini yapmak değerli. Giorgio Strehler, bir oyunu 1-1,5 senede sahneye koyuyordu. Bunu biz de yaptık vaktiyle. Beklan Algan ile ‘Fizikçiler’i 7 ay çalışarak sahneye koyduk. Ben misyoner Rose’u oynuyordum. Zihni (Göktay) Rona Einstein’ı, Necdet Mahfi Ayral merhum, Isaac Newton’ı, Mücap Ofluoğlu da büyük fizikçiyi oynuyordu. 7 ay çalıştık. ‘Sezuan’ın Âlâ İnsanı’nda Ayla Algan ile Kent Tiyatroları takımıyla 8 ay çalıştık. Provalar yaptık. Sanat önemli, emek verilecek bir olay. Artık insan iki vücuttur. Bir şu gördüğümüz etten-kemikten vücut, yemek yiyen, gülen, içen falan. Temel yaşayan ruhumuz. Ruh ölümsüzdür. Hacı Bektaş-ı Veli’nin dediği üzere; ‘Ölürse cilt ölür, can ölesi değil.’ Ruh hiçbir vakit ölmez. Lakin şu hayat uzunluğu taşıdığımız etten kemikten elbise, eninde sonunda toprak olacak olan elbise, çürür. Vakti bitti mi bitti. Bu elbiseyi değiştiremezsin. Onun için onun gerisinden, başına toplanıp da ahlanıp vahlanmaya da hiç gerek yok.”

SORU: Süreyya Duru’nun teklifiyle birinci sinemanız Malkoçoğlu oldu değil mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “Evet, 1964 galiba. Benim birinci sinemam. Cüneyt’in de (Arkın) galiba birinci sineması. Ben Sırp hükümdarını oynuyorum. Cüneyt, Malkoçoğlu’nu oynuyor. Evladım Allah rahmet eylesin Cüneyt Arkın’a. Selma Güneri’nin de birinci sineması. O da prensesi oynuyor. Süreyya Beyefendi, Galatasaray mezunu, çok kültürlü, çok hoş yüzlü bir sinema adamıydı, Allah rahmet eylesin.”

SORU: “Kara Murat”, “Malkoçoğlu” üzere tarihi sinemalarda kral, imparator, rahip karakterleri, hatta son yıllarda “Kurtlar Vadisi”nde “Yüce Majesteleri”ni oynadınız. Uzun yıllar daima bu karakterleri canlandırdınız değil mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “Evet, her vakit devam etti. Bir sefer bütün hükümdarları oynadım. Roma İmparatoru, Rus Çarı, Bizans İmparatorunu daima oynadım.”

SORU: Tarihi sinemalardaki gerçeklik hissini nasıl değerlendiriyorsunuz? Sizin periyodunuz ve şimdiki devri kıyaslarsanız neler söylersiniz?

Kayhan Yıldızoğlu: “Ne bu devirde ne eskide hiçbir vakit olmadı. Zira acayip bir milliyetçilik hissimiz var. Biz hiç yenilmedik lakin ortağımız yenildiği için biz de yenik sayıldık. Güya dörtlü konken oynuyoruz. Her memleketin hezimeti de zaferi de kahramanlığı da var. Bunlar berrak, mantıklı bir biçimde toplumsal içerikleriyle münasebetleriyle ortaya konmadı. Ancak Allah’tan oyuncularımız çok başarılı. Çok güçlü olduğu için bunları götürdü. Yoksa hiç konuşmayayım daha âlâ.”

“Dünyaya entegre olmaya başladık””

SORU: Mesleğiniz boyunca çok kıymetli direktörlerle çalıştınız. Zeki Ökten, Halit Refiğ, Lütfi Akad, Türker İnanoğlu bunlardan birkaçı.

Kayhan Yıldızoğlu: “Bunlar çok kıymetli beşerler ve bunların kendilerine nazaran seçtikleri senaryolar inandırıcı, mantıklı, çok hoş sinemalar yapıldı ki, sansür denen bir aşağılık bela vardı başında. Ben bunu Altın Portakal alırken televizyonda da söyledim. Yok, onu yapamazsın, Yok bunu yapamazsın. O yasak, bu yasak. Bunların ortasında o sinemaları yapmak, o direktörün gücünden, oyuncuların olağanüstü olmasından ileri geliyordu. Şayet o oyuncular dışarıda olsaydı, bizim oyuncularımızın yüzde 90’ı Oscar alırdı. Onların oyunuyla bu oyunlar, olaylar gitti. Ben bir sinemada İngiliz subayını oynuyorum ve vuruldum düştüm. Sinema geri geldi. ‘Subay yere düşmez.’ Öldü bu adam vuruldu. ‘Hayır, yere düşmez.’ Ne olacak pekala? Tekrar çekildi o sahne, bir koltuk getirildi. Ben vurulduğum vakit koltuğa yığılıyorum. Artık bu türlü bir meczupluk, bu türlü bir saçmalık dünyada görülmüş mü? Bunların ortasında hala hoş sinemalar yaptı Lütfü Akad’lar, Halit’ler, Akıllı’lar. Lakin son vakitlerde hoş sinemalar çevriliyor. Yani dünyaya entegre olmaya başladık. Onu inkar edemem. Lakin biz en acılı periyodunu yaşadık.”

SORU: Sanıyorum Türker İnanoğlu ile yakın dostluğumuz hala devam ediyor o periyottan gelen?

Kayhan Yıldızoğlu: “Tabii, o da benim yaşıma geldi. Diyaloglar biraz koptu olağan. Lakin 60-65 yıllık bir beraberlik var. Şener’le (Şen) 4 sene, bekarlığımızda bir arada oturduk.

SORU: Şener Şen ile birlikte oturma anılarınızı çok merak ediyorum, anlatır mısınız?

Kayhan Yıldızoğlu: “Şimdi bir yerde oturuyoruz biz. İkimiz de tiyatroya yeni girmişiz. Üç kuruş maaşla çalışıyoruz lakin çok memnunuz. Şener geceleyin bu türlü abuk sabuk bir teneke tepside çiğ köfte yoğuruyor. Konuta doluyor arkadaşlar. ya diyoruz ‘Gelmeyin, biz bu akşam yokuz.’ Hayır mesken doluyor. Birazdan anlayacaksınız konutun nasıl konut olduğunu. Geliyorlar. Cihangir’de oturuyoruz. Apartman deniz üstünde ismini de hatırlayamadım artık. ‘Siz burada mı oturuyorsunuz?’ diyorlar. Evet, burada oturuyoruz. İçeri giriyorlar. ‘Aşağı ineceksiniz bir kat.’ Bir kat iniyorlar. Bir kat daha ineceksiniz diyoruz. Kapıcı bizim üstümüzde oturuyordu. Bir ışık görmez, 1,5 oda, tangur tungur sallanan uydurmasyon bir masa, iki tane de koltuk var. varlıklı bir aile atmış dışarıya. Meskeni yeniliyormuş. Koltuk bu türlü iki kişilik ortası çökmüş, yayları bozuk. Yanlardaki yaylar sağlam. Biz onu gece konuta taşıdık. Yok, paramız yok eşya almaya.

Gelenler, ‘Efendim nasılsınız? Çok teşekkür ederim, siz nasılsınız?’ diyor. Yüksekte oturan aşağıdaki yayları çökmüş olan yerde bu türlü konuşuyor. ‘Efendim sizleri görmek ne hoş. Ay çok güzel, beğenilen geldiniz.’ Ancak biz kahkahadan ölüyoruz, kırılıyoruz gülmekten. Sevinç bol, dostluk bol, sevgi boldu. Ben o yoklukta, elimde değnek Beethoven’lar, Brahms’lar yönetim ediyorum konutta kendi kendime. Uydurmasyon bir teyp var, senfoniler, konçertolar yönetim ediyorum. Şener de beni kızdırmak için Kahtalı Mıçı diye biri var onu çalardı. Ben burada senfoni çalıyorum, o orada ‘Abov, Alov’ diye müzikler çalıyor. Herkes bizi seyretmeye, gülmeye gelirdi. ‘Siz nasıl bu kadar sevinçli yaşıyorsunuz?’ sıkıntısı. Şener hala oradan geçerken arabayı durdurur. ‘Kayhan, bugün buralara geldik lakin o günler ne memnundu. Hiçbir vakit o denli keyifli olamadık.’ der. Memnunluk parada, zenginlikte, konforda değil senin yaşama biçiminde, kültüründe ve kalbinde. Memnunluk insanın kendi içinde.”

SORU: O devirlerde, “Günde üç sinemada oynuyorum.” demişsiniz. Nasıl oluyordu günde 3 sinema ve farklı karakterlere girmek?

Kayhan Yıldızoğlu: “O zamanki direktörler bizim canımız ciğerimizdi. Ben derdim ki Zeki Ökten’e, ‘Zeki, benim öteki sinemada işim var.’ Zira çocuklar okuyor, Fransız okulunda. Para yetmiyor. Şener de o vakitler dublaja koşuyor, daha tam meşhur olmamıştı. Ondan sonra Zeki kederi ki, ‘Sen artık öteki sinemaya git. O sahne çekilince atla gel. Ben senin sahne için burada bekliyorum. Gelince burada çekeceğim seni.’ kaygısı. Parıltı içinde yatsınlar. Allah mezarlarını ışıkla doldursun, o kadar yeterliliklerini gördüm. Günde üç sinema setine ben koşardım o denli yönetim ederdi direktörler. Akşam da tiyatroda oyuna çıkardım. O denli bir gücümüz vardı lakin bu sevgiden kaynaklanıyordu. Sanatkarlar ortasında fevkalade bir beraberlik, sevgi, bütünleşme vardı. Şimdiki üzere kıskançlıklar, geriden konuşmalar yoktu. Kitap halinde birinci cildi çıktı ‘Altın Yıllar’. İkinci cildi çıkacaktı, ortaya hastalık girdi. Orada ben, Şener olacaktık lakin ikinci cildi yayınlanamadı.”

SORU: 200’den fazla sinemada rol aldınız değil mi?

Kayhan Yıldızoğlu: “250’yi buldu. Ben inanmıyordum lakin kayıtlarda çıktı. Diziler, tiyatrolar hariç.”

“Sanatçı hakikat dürüst olursa her rolü oynar”

SORU: Sizin için çok bedelli, asla unutmam dediğiniz bir imal, proje var mı bunların içinde?

Kayhan Yıldızoğlu: “Hayır, hepsini sevdim. Hepsini hürmetle anarım. Bana ekmek vermiştir. Çocuklarımın okumasına yardım etmiştir. Hayatımı renklendirmiştir. Ben o denli büyük rol, küçük rol falan diye bir şey bilmem. Sanatçı yanlışsız dürüst olursa her rolü oynar. ‘Yok, 20 sayfadan aşağı rol oynamam.’ Bunlar aptallık, cahillik ve kabalıktır. Bu türlü şey olmaz.”

SORU: Yalnız başınıza dağda bir köpekle bir mühlet yaşama öykünüz var. Neden bu türlü bir inzivaya çekildiniz? Onu da anlatır mısınız?

Kayhan Yıldızoğlu: “Vallahi o vakitler İngiliz olan hanımdan ayrılmıştım, canım sıkkındı. Berbat insanların dedikodusuna muhatap oldum. Yakışıksız. Onları düşünmek bile istemiyorum. Beni talih, baht o dağ başına götürdü. Kıbrıs’ta Beş Parmak Dağları’nın zirvesinde bir köpekle hayatımın en hoş, en keyifli yıllarından bir yılını yaşadım. Zira kendine yeten bir beşerim. Hiçbir şey yok, kitap yok, bilmem ne yok lakin 24 saat bana yetmiyordu. Allah o denli hoşluklar vermiş ki insanlara, Diyorum ki, artık ikindi vakti sular morarmıştır. Haydi koşuyorum dere başlarına. Akşamleyin mehtap vuruyor portakal bahçelerine, limon ağaçlarına, yatamıyorum ortalarında dolaşıyorum sabaha kadar. O mehtap, o ağaçlara vuran ışık, o romantizm, o hoşluk, cırcır böceği sesleri. Ay Allah’ım. Doğayı dinlerseniz tabiata dönerseniz, tabiat hoşluk dolu. Lakin artık doğayı da unuttuk. Beton apartmanlar, lüks otomobiller, kıymetli elbiseler lakin herkes mutsuz. Bunlarla keyifli olunmaz. Beş dakika sevinir alışveriş yaparken. Sonra bakıyorum. ‘Allah canımı alsa da beni kurtarsa. Bugün içimde bir meşakkat var.’ ya senin içinde ıstırap varsa, benim kendimi denize atmam lazım diyorum. Fakat ben memnunluktan ölüyorum. Zira ben bu doğal hoşlukları değerlendiriyorum. Evvelden bu türlü şeyler çok fazla yoktu, artık insanların içinde kin, nefret, kıskançlık, ayırım var. Ben Musevi, Hristiyan, Müslüman olsun herkesi seviyorum. Herkesi Allah yarattı. Onlardan birini sevmiyorsanız Allah’a hakaret ediyorsunuz. Allah’ın yarattığı birisine hakaret ediyorsun. ‘Sen bunu niçin yarattın?’ diyorsun Allah’a. Allah’a hakaret ediyorsun aptal. Kafanı başına topla. Bütün hayvanları seviyorum, bal veriyor, yumurta veriyor, yağ veriyor, yün veriyor. Lakin yapmadığımız eziyet yok hayvanlara.”

SORU: Yabancı üretimlerde da yer aldınız. Bunlardan bir tanesi “Paralı Askerler” sineması. Tony Curtis ve Charles Bronson’ın yanı sıra Salih Güney, Fikret Hakan, Erol Keskin, Suna Keskin üzere isimlerle rol aldınız. Öteki hangi yabancı üretimler oldu hatırladığınız?

Kayhan Yıldızoğlu: “Evet hoş bir roldü. İtalyanlarla mafya şefini, makûs adamı oynadım, Orada çalışmalar, setler çok güçlü. Sanatçı değeri çok biliniyor. Sanatkara fevkalade bir hürmet var. Yani o ortadaki fark sözlerle anlatılır üzere değil.”

SORU: Bunları deneyimlemiş, yabancı üretimlerde da yer almış bir aktör olarak Türk üretimlerinin dünya sinemasındaki yerini nasıl buluyorsunuz?

Kayhan Yıldızoğlu: “Vallahi ben çok sevgi, hürmet gördüm ve büyük dostluklar edindim. ‘Ben sanatçıyım.’ diye havalara girersen ki, en yanlış şeydir, kasıntılıklara girersen, palavra söylersen, bir olayı abartır palavra haline getirirsen kaybedersin. Gerçekçi olacaksın, haddini ve nerede olduğunu bileceksin. O vakit çok âlâ diyaloglar kuruluyor.”

SORU: Pekala Türk sineması dünya sinemasında uygun bir yer edindi mi sizce?

Kayhan Yıldızoğlu: “Hayır, Bizde bir kere teknik olarak çekimler yetersiz. Lakin birtakım sinemalar geldi son vakitlerde. Son 10-15 senede falan birtakım yerlere geldiler, bir basamak gösterdiler. Mesela İran filmciliği bizden çok daha ilerde. Ben bayılıyorum İran sinemalarına. Akıl almaz bir şey yani. Zira 7-8 bin yıllık bir Pers imparatorluğunun süzgecinden geçmiş o insanların kültürü.”

SORU: Son olarak sizi sevenlerinize ve bildiriniz var mı?

Kayhan Yıldızoğlu: “Beni sevenlere, sevmeyenlere de kalpten büyük sevgiler gönderiyorum. Eksik olmasınlar; gerek sokakta, gerek mağazada, gerek alışverişte, gerek iş hayatında her vakit bana halkımdan, çalıştığım arkadaşlarımdan, direktörlerimden çok büyük bir sevgi seli aktı. Bir gün, bir tanesi bile kalbimi kırmadı benim. Lakin ne verirsen onu alırsın, ne ekersen onu biçersin. Ben de o denli yanlış şeyler yapmadım. Efendilikle çalıştım. Bütün arkadaşlarıma kalpten sevgi, hürmet gösterdim ancak bunun semeresini aldım. Allah’a bin şükürler olsun. Size de çok teşekkür ediyorum. Nitekim çok memnun oldum. Gereksiz teferruatla röportaj yapmadınız. Çok hoş sualler sordunuz, bu arkadaşlarım çok hoş fotoğraflar çektiler, yanaklarınızdan öpüyorum. Sizlere sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum bana zevkli bir anı yaşattınız.”