İslahiyeli Depremzede: “Çadırkentin İçinde Olmadığımız İçin Hiçbir Yardımdan Faydalanamıyoruz.

Haber: EMRE SERCAN İKE – Kamera: DURSUN ALKAYA

Gaziantep’in İslahiye ilçesinde kendi imkanlarıyla kurdukları çadırda yaşayan depremzede bayan, “15-16 çadır varız. Çadırkentin içinde olmadığımız için hiçbir yardımdan faydalanamıyoruz. Gitsek dahi, yani orada da birkaç tane birisi var, yani lafla kelamla bizi bazen gözyaşımızla dışarıya çıkarttırıyorlar. Adalet bu mu? Hiç de bu değil” dedi.

Kahramanmaraş sarsıntılarında büyük yıkıma uğrayan Gaziantep’in İslahiye ilçesinde kendi imkanlarıyla kurdukları çadırda kalan depremzede bayan, gelen yardımların eşit bir halde dağıtılmadığına dikkat çekerek şunları söyledi:

“BURAYA KAMYON KAMYON EŞYA GELİYOR, LAKİN EŞİT BİR HALDE DAĞILMIYOR”

“Kıtlık üzere bir şey yaşıyoruz. Hayat durdu, dünya durdu, her şey durdu. Ölen öldü, kalan da bu türlü yerlerde rezillik çekiyor. Allah razı olsun yardım salanlardan. Bizi düşünenlerden, bize dua edenlerden, bu yemek gönderenlerden Allah binlerce kere razı olsun. Hepsi yardımını gönderiyor lakin bak, daima yol kenarlarında oturuyoruz. Şurada bir otomobil duruyor, bu tarafa bakıyor. Burada da gereksinimler var, burada da çocuklar var. Mesela bir kısmını buraya dağıtıp eşit bir biçimde öbür muhtaçlığı olanlara da verebilirler. Lakin yok, güya bizim muhtaçlığımız yokmuş üzere direkt oraya gidiyorlar, dağıtıyorlar. Halı alanının içine girip dağıtıyorlar. Aslında orada bir bina var, bütün yardımlar oraya geliyor kamyonla, TIR’la. Orada numarayla dağıtıyorlar. Çadırkent, içeriye biz giriyoruz. ‘Siz dışarıda oturuyorsunuz, numaranız yok, kartınız yok’, vermiyorlar. Mesela yağmur yağdı, her yer çamur, yatak ıslak, döşek ıslak, gidiyoruz, ‘Verdik biz size’. Ne verdin bize? Hiçbir şey. Halbuki bütün dünyanın her yerinden buraya kamyon kamyon eşya geliyor ancak eşit bir halde dağılmıyor. Ne oluyor bak? Kıyafeti kirli, ben çocuğuma mesela paklık yapmayı bilmiyor muyum? Yaparım fakat kıyafeti yok. Bak, bir meyve suyu için az evvel arkadaşıyla tartıştı. Zira bir tane daha yok, veremiyorum. Zira bize de gelmiyor ki vereyim. Yardım yok, bir şey yok, erzak yok, tüp yok. Bu türlü ocaklarda pişiriyoruz, o da bir şey olursa. Bugünler geçer. Hiçbir şey eşit yok. Bayan olarak hijyenik -söylemeye de utanmıyorum- paklık eserleri, iç kıyafetleri, her şeye gereksinimim var. Bak çocuklarıma, bana, eşime.

“ÇADIRKENTİN İÇİNDE OLMADIĞIMIZ İÇİN HİÇBİR YARDIMDAN FAYDALANAMIYORUZ”

Ölenlerimiz de var. Yakınlarımız daima kayboldu lakin sevdiklerimizi bize bağışladı, Allah’a şükürler olsun. İsyan etmiyorum ancak bütün bu yardımlarda bizlerin de hakkı olduğunu düşünüyorum. Haksız mıyım? Yardımseverler varsa, yardım gönderecekler varsa ben kendi alacağım kadar alırım. Benim daha gördüğüm, bildiğim yardıma muhtaçlığı olan çok şahıslar var. Onlara da veririm, onlara da yöneltirim. Burada da yardım var diye onlara da bıraktırırım. Çadırlarda, 15-16 çadır varız. Çadırkentin içinde olmadığımız için hiçbir yardımdan faydalanamıyoruz. Gitsek dahi, yani orada da birkaç tane birisi var, yani lafla kelamla bizi bazen gözyaşımızla dışarıya çıkarttırıyorlar. Adalet bu mu? Hiç de bu değil.”