Hataylı Depremzede: “Şehirde Antakyalı Yok. Hatay İnsanı Kalmadı”

Haber: EMRE SERCAN İKE – Kamera: DURSUN ALKAYA

Hataylı depremzede Metin Somay, “Maalesef görüyorsunuz, kentte Antakyalı yok. Güvenlik elemanları var. Yardım için beşerler gelip gidiyor. Hatay insanı kalmadı. Hatay’ın eski haline dönmesi, Antakya’nın eski haline dönmesi 10 yıl” dedi. Depremzede, “Ben, daha farklı bir ömür hayal ediyordum. Balkonumda oturup, bu türlü Antakya’yı seyrederken emekliliğimin tadını çıkartmayı hayal ediyordum lakin maalesef hepsi hayal oldu” diye konuştu.

Kahramanmaraş’ta 6 Şubat’ta meydan gelen iki büyük sarsıntının üzerinden iki ay geçti. Hataylı depremzede Metin Somay, Sümerler Yapı Kooperatifi’nin A1 bloğunun 10’uncu katında oturuyordu. Daha evvel güçlendirme yapılan A1 blok, ağır hasar aldığı halde yıkılmadı. Lakin A3 blokta 125 kişi hayatını yitirdi. Depremzede Metin Somay, yaşadıklarını ANKA Haber Ajansı’na şöyle anlattı:

“İlk gün, sahiden hiçbir halde yardım yahut hiçbir biçimde ne belediye ne devlet… Zira onların da kayıpları yüksekti. Hakikaten burada beşerler yalnız kaldı. Enkaz altındaki insanların, kurtarılmayı bekleyen insanların çok sayıda olduğuna gözlerimizle şahit olduk. O büyük bir acı. Kayıplarımız bambaşka.

“BÜYÜK BİR ACI TÜRKİYE İÇİN”

Gördüğünüz üzere yüksek bir bina, bu binada güçlendirme yapıldığından ötürü can kaybı bu binada yok. Ancak can kaybı olmaması bir teselli. Yan taraftaki ikiz kooperatif binası. Bunlar A1, A2, A3. İki binada güçlendirme yapıldığı için burada can kaybı en azda. Ama yan binada maalesef 125 kişi vefat etti. Doğal insanların şuurlu olmak durumunda olduğunun en büyük göstergesi bu. Aldığımız bina, oturduğumuz binanın sarsıntıya güçlü olması gerektiği… Ama işte bu acıları yaşamadan bunları yapmak gerekiyordu. Yani maalesef bedeli çok ağır. 13 milyon insan etkilendi 11 vilayette. Yani bu çok büyük bir acı Türkiye için, vatanımız için. Vallahi kayıplarımız büyük. İnşallah devletin telafi etmesini bekliyoruz, yani niçin palavra söyleyeyim? Benim yalnızca bu dairem değil, 2-3 dairem daha var, maalesef onlar da… Fakat buna da şükür, yaşıyoruz.

“ANTAKYA’NIN ESKİ HALİNE DÖNMESİ 10 YIL”

Şehir dışında, çocuğun okulu var. Genç bir oğlum var. Onun okulu için Mersin’de bile okul bulamadık. Fethiye’ye kadar, yakınlarımız sağ olsunlar ilgilendiler. Çocuğu okula verdik lakin nereye kadar beşerler konuk eder? Bir yıl eder. Sonra? Fedakar beşerler var, bu mevzuda istekli beşerler var. Buna da şükrediyoruz. Aç açıkta değiliz yani, devlet burada 24 saat yemek veriyor. Maalesef görüyorsunuz, kentte Antakyalı yok. Güvenlik elemanları var. Yalnızca yardım için beşerler gelip gidiyor. Hatay insanı kalmadı. 1,5 milyon beşerden, inanın şu anda sanmıyorum 10 bin insan olsun Antakya’nın içinde. Yıkımların, istatistik olarak bir yıl, iki yıldan aşağı bitmeyeceğini esasen varsayıyoruz. Bunların hesabını kitabını yapıyorlar aslında. Bunların yine yapılması yıllar alacaktır. Çok büyük bir süreç, 2, 2,5, 3 yıl, 4 yıl, 5 yıl… Hatay’ın eski haline dönmesi, Antakya’nın eski haline dönmesi 10 yıl. Lakin altyapıda çok büyük meseleler var.

“KOMŞUM, BİR YILLIK MESKENİNİ VERDİ BİZE”

Tanıdıklarım sağ olsunlar. Daha evvel buradaki bir komşum Fethiye’de yazlık bir mesken almış, bizim açımızdan çok büyük bir talih. Allah razı olsun kendisinden, Rümeysa Hanım. Bir yıllık meskenini verdi bize. Olmayan ne yapsın? Konutu olmayan ne yapsın, çadırda kalıyor. Görüyorsunuz çadırdaki rezillikleri; su basıyor, yerlerde yatıyorlar. Doğal bu büyük bir acı, yani ben daha fazla şeyler anlatmak istemiyorum. Zira insanların acıları çok ki çocuklarının bacaklarını kaybedenler var, eşini kaybedenler var, çocuğunu kaybedenler var. Yani bunlar anlatılır üzere değil.

“SADECE ANTAKYA’DA 50 BİN İNSANIN ÖLDÜĞÜNÜ İDDİA EDEBİLİYORUM”

Yani devletin bahsettiği üzere 50 bin değil, yalnızca Antakya’da 50 bin insanın öldüğünü varsayım edebiliyorum ki 320 bin binanın sarsıntı anında yıkıldığı resmi kayıtlarla görünüyor. Bunu söylemeye gerek yok. Neden ötürü gizliyorlar bu kadar? Tahminen farklı siyasetler var, yorum yapamıyorum ona da. Lakin kirada değilim, o büyük bir baht. Fakat kira dayanağı bekliyorum, zira gereksinimlerimi karşılayamıyorum. Emekliyim fakat emekli maaşım 6 bin lira. Mecburen, 62 yaşındayım, hala çalışmak zorunda olduğum için de çok büyük bir uğraş içindeyim.

“EMEKLİLİĞİMİN TADINI ÇIKARTMAYI HAYAL EDİYORDUM LAKİN HEPSİ HAYAL OLDU”

Ben, daha farklı bir ömür hayal ediyordum. Balkonumda oturup, bu türlü Antakya’yı seyrederken kahvaltımı, yemeğimi, emekliliğimin tadını çıkartmayı hayal ediyordum lakin maalesef hepsi hayal oldu.”